De ideale man?

Kijk, ik zie mij zelf als een gelukkige alleenstaande. Ik ben niet op zoek naar de ideale man maar als ik hem tegen het lijf loop ga ik hem ook niet uit de weg.

Mijn eisen-lijstje voor de bijna-perfecte-partner ( helemaal perfect bestaat niet, er mankeert altijd wel iets aan) heeft dan ook buitensporige proporties aangenomen in de loop der tijd. Onbewust overigens, want ik haat lijstjes met een waslijst aan eisen:

  • goddelijk lijf
  •  charmant
  •  niet kalend
  •  vrouwvriendelijk
  •  kindervriend
  •  woonachtig binnen een straal van 14 kilometer

En ga zo maar door. Realistisch als ik ben denk ik ook, dat mocht ik hem tegenkomen hij het tegenovergestelde is van al mijn wensen.

Hij bestaat

Toch ben ik hem tegen gekomen, ooit. Het was ongeveer drie jaar geleden dat ik weer eens een kort reisje boekte bij een single-organisatie.

Na ongeveer een uurtje of twee aan een tafel te hebben gezeten met 10 andere singles viel hij mij ineens op. Het was niet zijn goddelijke lijf, zijn vrouwvriendelijkheid of één van de andere items op mijn lijstje. Niets van dat.

Wij zaten namelijk in een felle discussie over mannen en vrouwen. Juist die felle gepassioneerde antwoorden die hij gaf spraken mij aan; ik hou wel van een pittige discussie. Het vuur spuwde nog net niet uit zijn ogen. Ook zijn goed uitgezochte woordkeuze maakte dat ik van mening was dat hij niet zomaar er iets uit kraamde.

Aantrekkingskracht

Om 04.00 in de ochtend waren wij de enigen die nog wakker waren en nog steeds aan het discussiëren waren; maar de sfeer werd merkbaar anders. We voelden ons bijzonder tot elkaar aan getrokken en naarmate ik hem meer observeerde vond ik hem steeds aantrekkelijker.

Het grappige is dat anderen dit al veel eerder door hadden dan wij zelf; af en toe kwam er, de volgende dag weliswaar, een opmerking die ons dat deed beseffen. Voor hen leken wij het ultieme paar: elkaar leren kennen op een singlereis met een happy end. En bovendien woonden wij nog geen 20 kilometer bij elkaar vandaan.

Het hele reisje waren wij samen en we praatten tot diep in de nacht; zelfs het vuurwerk hebben wij gemist! Toen het tijd werd om weer naar huis te gaan, spraken wij direct af voor de volgende dag.

Back to reality

Maar…………..op weg in de auto naar huis kreeg ik al een telefoontje van hem: het was weg. Het gevoel van complete puberverliefdheid, extase en weet ik het wat meer, was verdwenen als sneeuw voor de zon. Pats boem, back to reality.

Was ik eindelijk een keer tot over mijn oren verliefd…had ik een “foute” vent aan de broek hangen.

En ik? Janken, tranen met tuiten maar vooral omdat ik het zo goed begreep. Je bent in een andere omgeving waar alleen feest wordt gevierd. Roze brillen worden daar gratis en onbeperkt uitgedeeld.
Maar eenmaal terug in je eigen vertrouwde wereldje zie je de dingen in een ander perspectief: je gaat weer wikken en wegen. Wellicht terug naar je wensen-lijstje…Einde verliefdheid althans voor hem.

‘s Avonds heb ik de ogen uit het hoofd gehuild en de blouse van mijn hartsvriendin naar de knoppen geholpen met al dat zoute water.

Weekendje verliefdheid

De weken erna heb ik hem nog één keer gebeld en hem verteld hoe ik het weekje had ervaren en dat ik het jammer vond dat hij er anders in stond maar ik dat wel respecteerde. Gut, toch ook wel lekker om volwassen er mee om te kunnen gaan. Ik nam afscheid van deze geweldige man die totaal niet aan mijn lijstje voldeed, nam een groot glas rode wijn en dacht: “Ach wat! Dit weekje verliefdheid pakken ze mij niet meer af!”.

Helaas ben ik tot nu toe niemand tegen gekomen die hem kan evenaren…maar wie weet komt het weer net zo onverwacht als destijds.